به گزارش پایگاه خبری ندای خوش

*آنچه وزیر گفت و آنچه ما شنیدیم*

به بهانه اظهار سربازی رادان توسط وزیر آموزش و پرورش

محمد نظری

——————————–

خوب است بدانیم که تفاهم نامه همکاری بین آموزش و پرورش و نیروی انتظامی سابقه ای ۲۰ ساله دارد که هر سال تمدید می شود و اتفاقا در تفاهم جدید یک بند که خواست همه ما اصلاح طلبان بود و عملا امکان ورودِ نیروی انتظامی به مراکز آموزشی را سلب می کند، برای اولین بار آورده شده است و آن این که :

*” ابلاغ یا اجرای احکام قضایی فرهنگیان، کارکنان اداری و دانش آموزان از سوی مامور ابلاغ یا اجرا در خارج از محیط آموزشی و پرورشی به منظور حفظ حرمت محیط تعلیم و تربیت صورت پذیرد”*

ابتدا وقتی شنیدم سکاندار تعلیم و تربیت کشور خود را سرباز سردار رادان نامیده آنچنان عصبانی شدم که تا ساعت ها سردرد گرفتم

قطعا این جملات، تمام معلمان را خشمگین کرد اما شنیدن این بیانات برای من که مدتی قبل مقاله ای را در انتقاد از نگاه امنیتی رادان نوشته بودم بیشتر ناراحت کننده بود…

از آنجا که فضای مجازی را با توجه به ظهور هوش مصنوعی مملو از تحریف می دانم عادت دارم پس از هر خبر حیرت آور، بلافاصله در جستجوی اسناد دست اول برآیم.

👈وقتی به فایل ویدیویی کل جلسه دسترسی پیدا کردم، دریافتم که بین آنچه گفته شد و آنچه شنیده شد فاصله ای ماهوی وجود دارد.

*در آن جلسه که در فضایی سرشار از صمیمیت و احترام متقابل برگزار شده است،

✅سردار رادان در تجلیل از معلمان می گوید:*

” بعد از پدر و مادر باید پای معلم را بوسید” و ادامه می دهد “من دانش آموز شما هستم” وی با ذکر خاطره ای در زمان مسوولیت خود در اصفهان اظهار می دارد: “من در زمان خدمت که عزیزان معلم برای آموزش آمده بودند برای رزم شب، قبل از انجام به خوابگاه عزیزان رفتم دیدم همه خوابیدند من پای آن عزیزان معلم را بوسیدم بعد مراحل آموزش را شروع کردم.”

در چنین فضای صمیمی که جناب رادان در تکریم معلم تا این حد خضوع به خرج می دهند، وزیر نیز در مقدمه ضمن تشکر از نگاه تجلیلی سردار رادان به معلم، اظهار می دارند که “اگر نیروی انتظامی به عنوان پیشرو در نظم و امنیت جامعه، نگاه فرهنگی و ایجابی داشته باشد بنده هم سرباز سردار رادان می شوم”

البته قبول دارم که در جوامع پیشرو، فرمانده انتظامی می تواند و حتی انتظار می رود ادعای شاگردی معلم کند اما معلم آنهم در قامت وزیر نباید از سرتعارف اظهار سربازی کند.

چه کنیم بالاخره ما در ایران زندگی می کنیم که تعارف و تواضع بخشی از معرفت و متانت تلقی می شود، همچنانکه در کشورهای اروپایی رُک گویی و بی تعارفی.